Ο συγγραφέας του «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» είχε μιλήσει τον περασμένο Φεβρουάριο στην Κρυσταλία Πατούλη, για τη σημερινή κατάσταση της χώρας, συμμετέχοντας στην ακτιβιστική Έρευνα για την Κρίση που δημοσιεύεται στο tvxs από το 2010. Στο πρώτο μέρος της συνέντευξής του τόνιζε, μεταξύ άλλων: " πρέπει να αντιληφθούμε ποια είναι η ουσία και το νόημα της ζωής! Δηλαδή, δεν γίνεται αντί να ζούμε, να προσπαθούμε να επιβιώσουμε!" και προτείνοντας "να πάρουμε τα βουνά, να ξαναεποικήσουμε την Ελλάδα".
"Η κρίση που περνάμε, είναι πολυεπίπεδη, δεν είναι μονάχα οικονομική. Oυσιαστικά είναι κρίση αξιών και χρεοκοπίας του λογοκρατούμενου και τεχνοκρατικού πολιτισμού μας. Τους κινδύνους για την οικολογική κρίση, πια, του πλανήτη, δεν τους αμφισβητεί κανείς, και όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν την ανάγκη να στρατευτούν σε τέτοιου είδους προσπάθειες για να σώσουν ή να βελτιώσουν το περιβάλλον. Αυτό, όμως, είναι το ένα μέρος: Ο περιβαλλοντολογικός ακτιβισμός. Διότι στην πραγματικότητα υπάρχουν δύο περιβάλλοντα: Το ένα είναι το φυσικό περιβάλλον και το άλλο είναι το κοινωνικό περιβάλλον, το ανθρώπινο περιβάλλον. Το πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός, ότι το ανθρώπινο περιβάλλον είναι οργανωμένο κατά τέτοιο τρόπο και δρα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον. Συνεπώς για να διατυπώσουμε ένα οικολογικό αίτημα, που θα σημαίνει την σωτηρία του πλανήτη και συνεπώς της ζωής πάνω σε αυτόν, πρέπει να προσπαθήσουμε να δούμε πως θα ανατρέψουμε τις πρακτικές που οδηγούν στην καταστροφή του και πως θα οδηγηθούμε σ’ έναν βαθύτερο κοινωνικό μετασχηματισμό, ο οποίος θα αποκαταστήσει τη φυσική σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Αυτό σημαίνει, μια εξανάσταση της ανθρώπινης συνείδησης, σημαίνει μια καθημερινή απόκρουση της βαρβαρότητας του συστήματος και μιας διαφορετικής τοποθέτησης στη συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι σε αυτά τα προβλήματα. Και αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Γιατί αυτή τη κουλτούρα, ότι ο άνθρωπος είναι ο κυρίαρχος του πλανήτη, και ότι ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο και τον διόρισε κυρίαρχο του πλανήτη και του είπε ότι: «όλα αυτά είναι δικά σου», την κουβαλάμε από τα γεννοφάσκια μας! Πρέπει να απαλλαχτούμε από τις θεωρίες του ανθρωποκεντρισμού, όπως και από τις αφελείς θεωρίες της θρησκείας και όλων αυτών των πραγμάτων. Αλλά κυρίως, πρέπει να αντιληφθούμε ποια είναι η ουσία και το νόημα της ζωής! Δηλαδή, δεν γίνεται αντί να ζούμε, να προσπαθούμε να επιβιώσουμε! Κάθε πλάσμα έρχεται στον κόσμο με δικαιώματα, με δυνατότητες, να ζήσει τη ζωή του, να χαρεί, να είναι χορτάτο, να καλύπτει τις ανάγκες του, κλπ. Αλλά ο άνθρωπος έρχεται σ’ έναν κόσμο, όπου εκτός από τους πορφυρογέννητους, δεν ξέρει που πάει και τι κάνει, και πώς να ζήσει. Ταυτόχρονα αυτή η ολιστική οικολογία- οικολογική αντίληψη, η οποία δεν ασκείται μόνο σ’ έναν οικολογικό ακτιβισμό αλλά βλέπει και θέλει και παλεύει να αναστρέψει τις καταστροφικές δομές του συστήματος και να εδραιώσει έναν καινούριο πολιτισμό, είναι σημαντική γιατί είναι η μόνη διαδικασία η οποία απαιτεί όχι την υπακοή ή την υποταγή των ανθρώπων σε μια πίστη ή σε μια ιδεολογία αλλά απαιτεί την αφύπνιση της συνείδησής του και την κατανόηση του νοήματος της ζωής. Η ζωή είναι ένα χάρισμα. Είναι ένα χάρισμα που μας δίνεται μια φορά. Μια φορά! Και πρέπει να το χαρούμε, πρέπει να το δωρίσουμε, πρέπει να το ζήσουμε! Η οικολογία μάς απαλλάσσει, επίσης, και από το άγχος του θανάτου. Ξέρουμε, ότι αυτό το δώρο, είναι με ημερομηνία λήξεως, και συνεπώς πρέπει να το χαρούμε και όχι να το σπαταλάμε μέσα σε βάσανα. Τι είναι αυτά τα πράγματα; Που κατάντησαν τη ζωή μας σήμερα; Οι άνθρωποι δεν προλαβαίνουν να σκεφτούνε, δυστυχώς, να καταλάβουν, τι σημαίνει ζωή. Τρέχουν, τρέχουν, τρέχουν, κι όταν φτάνει το ηλιοβασίλεμα, αντί να κλαίνε γιατί πέρασε άλλη μια μέρα, και συνεπώς άλλο ένα βήμα προς το θάνατο, χαίρονται. Χαίρονται! Γιατί η μέρα τους ήταν φορτωμένη με οδύνη, με άγχος, με κυνηγητό, με προβλήματα, με όλα αυτά. Η οικολογία είναι επαναστατική, με την έννοια ότι στοχεύει να καταργήσει όλες τις αρνητικές δομές της κοινωνίας. Είναι η μόνη επανάσταση, θα λέγαμε, η οποία δε φέρει εξουσία και δεν εδραιώνει καμία εξουσία. Και ξέρουμε από την ιστορία ότι και τα πιο ωραία, τα πιο όμορφα, τα πιο ρομαντικά όνειρα των επαναστατών, σκοτώθηκαν από την εξουσία. Αυτή ήταν η αιτία της καταστροφής. Αυτή είναι η αιτία που μετατρέπει τα όνειρα σε εφιάλτη. Είναι δυνατόν να μιλάμε για οικολογία και για πράσινη ανάπτυξη και να έχουμε την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο; Μιλάω για την κυβέρνηση και για την πράσινη ανάπτυξη! Σ’ αυτή την πράσινη ανάπτυξη, λοιπόν, από τους πρώτους μετόχους είναι οι εταιρίες της BP, από τους πρώτους επενδυτές σ’ αυτή την ιστορία. Δηλαδή είναι αυτός ο φαύλος κύκλος που έλεγε ο Ελύτης, ότι με έναν ανθρωποκεντρικό - τεχνοκρατικό πολιτισμό προσπαθούμε να διορθώνουμε τις ζημιές που έκανε ένας ανθρωποκεντρικός- τεχνοκρατικός πολιτισμός. Αυτός είναι ο φαύλος κύκλος. Και τι θα πει ανάπτυξη, κι ως που πάει αυτή η ανάπτυξη τέλος πάντων; Αυτή η γραμμή που πάει; Έχει κανένα τέλος; Έχει κανένα τέρμα αυτή η γραμμή; Περάσαμε τη βιομηχανική επανάσταση, περάσαμε την επανάσταση την ηλεκτρονική, και το όφελος του ανθρώπου ποιό; Η ποιότητα της ζωής του, το νόημα της ζωής του έχει χαθεί, έχει αλλοτριωθεί! Η ζωή είναι αλλού και ο άνθρωπος ο σημερινός είναι αλλού! Οι περισσότεροι άλλα ζητούν κι άλλα ζούνε, άλλα επιθυμούν και άλλα πραγματοποιούν μέσα στην κοινωνία. Είμαστε πια μια κοινωνία σχιζοφρενών. Από τη μια ένας αφύσικος πολιτισμός και από την άλλη η οντότητά μας σαν άνθρωποι. Είμαστε ψυχασθενείς. Απλώς ο καθένας νομίζει ότι ο άλλος είναι, κι όχι ο ίδιος! Αν θέλουμε λοιπόν να οραματιστούμε ένα ανθρώπινο μέλλον, οφείλουμε κατ’ αρχήν να το οραματιστούμε σε ανθρώπινα μέτρα. Αυτές οι χαβούζες που λέγονται πόλεις εξαφανίζουν τον άνθρωπο. Θα κάνω μια παρένθεση: πήγα κάποτε στην Ιταλία και μπήκα σε μία από αυτές τις τεράστιες εκκλησίες που έχουνε. Στάθηκα μέσα σ’ αυτό το πράγμα και χάθηκα πραγματικά. και ένιωσα έτσι, ανύπαρκτος. Αυτόματα σκέφτηκα κι ένα δικό μας, ένα εκκλησάκι σ’ ένα λοφίσκο, που μπαίνεις μέσα και ακουμπάς το Θεό ρε παιδί μου! Εκεί εκμηδενίζουν εντελώς τον άνθρωπο. Ενώ, αντίθετα, μπαίνεις σ’ ένα ερημοκλήσι και βλέπεις τον Παντοκράτορα από πάνω να σου χαμογελάει, να απλώσεις το χέρι να τον πιάσεις! Δηλαδή, ο άνθρωπος ο οποίος θέλει να επικοινωνήσει, ανεξάρτητα αν πιστεύει στον Θεό ή δεν πιστεύει στο Θείο, κλπ. Όσο υπάρχουν άνθρωποι -κι αυτοί λιγοστεύουν ολοένα και περισσότερο και αντικαθίστανται από τους μεταλλαγμένους- θα νιώθουνε αυτή την ανάγκη μιας διαφορετικής επικοινωνίας. Πολλές φορές όταν είμαι «φορτωμένος» και έχει Πανσέληνο βγαίνω στην βεράντα εδώ έξω ανοίγω τα χέρια μου -όπως όταν σταύρωσαν τον Χριστό- κι ανοίγω το στόμα μου και προσπαθώ να... καταπιώ το φεγγάρι. Στέκω, έτσι, πέντε με δέκα λεπτά, και κάποια στιγμή χάνομαι, σταματάω μόνος μου, γιατί δεν ξέρω αν θα γυρίσω πίσω… Εδώ κάτω έχω και μια ροδιά (αγαπάω πολύ τις ροδιές) η οποία, κάποια μέρα μου αρρώστησε. Πήγα στον Γεωπόνο, πήρα φάρμακα, πήρα τούτο, πήρα τ’ άλλο, την ράντισα, τίποτα! Η ροδιά κάθε μέρα και χειρότερα. Ήταν Πανσέληνος. Την σκεφτόμουνα κι ήμουν στενοχωρημένος. Κατέβηκα τα σκαλοπάτια, κι έκατσα σε μια πέτρα δίπλα της και άρχισα να της λέω πόσο πολύτιμη είναι για μένα, πόσο την αγαπάω, να την χαϊδεύω, να της μιλάω τρυφερά κλπ. Από την άλλη μέρα η ροδιά άρχισε να γίνεται καλύτερα. Έγιανε, και τον Σεπτέμβρη πέταξε και εκτός εποχής, πια, δυο τεράστια ρόδια. Τώρα, δεν ξέρω αν τα φάρμακα βοήθησαν, επίσης, αλλά εγώ αλλιώς το εισέπραξα και αλλιώς το ένιωσα. Είναι δύσκολο να ανοίξουμε μια διέξοδο μέσω μιας οικολογικής επανάστασης. Και γιατί είναι δύσκολο; Από την δεκαετία του ’60 ο Μαρκούζε είχε επισημάνει, ότι αυτό το απεχθές κοινωνικό σύστημα δεν βρίσκεται πια έξω από τον άνθρωπο, αλλά έχει ενσωματωθεί μέσα στον άνθρωπο και έχει υποχρεώσει τον άνθρωπο να το αναπαράγει συνεχώς. Αυτό τι λέει; Αυτό λέει, ότι υποχρεωτικά, έχουμε μια μετάλλαξη της συνείδησης, μια μεταφορά της, από την αυτονομία της αναζήτησης του καλού ή της ζωής, σε μια πρακτική η οποία αναπαράγει το σύστημα. Μας έχουν υποχρεώσει να παίρνουμε αυτοκίνητα, μας υποχρεώνουν να παίρνουμε κινητά, μας υποχρεώνουν να κάνουμε τούτο, ή το άλλο. Έχουν οργανώσει έτσι τη ζωή, ώστε δεν μπορούμε να διαφύγουμε. Γι’ αυτό είναι πολύ δύσκολη μια επανάσταση της οικολογίας. Γιατί πρέπει να απαλλαγεί ο άνθρωπος, να ξεράσει από μέσα του, όλο το σύστημα, να μπορέσει να απελευθερωθεί και να μπορέσει τελικά να δει τα πράγματα όπως είναι, να δει τη ζωή του, να παλέψει, ν’ αντισταθεί, να πολεμήσει. Σήμερα και σ’ αυτόν τον τομέα -και είναι πολύ αισιόδοξο- διάφορες παρέες παίρνουν τα βουνά και προσπαθούν να ζήσουν έξω από το σύστημα. Ακόμα, σε κάποιες περιοχές έχουν καταργήσει και το χρήμα. Εσύ έχεις βγάλει φέτος περισσότερα φασόλια, εγώ έχω πατάτες, ο άλλος έχει λάδι, ο άλλος είναι γιατρός κι αντί για πληρωμή θα του δώσω αυγά ή κοτόπουλο, κλπ. Αυτά νομίζω είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που συμβαίνουν σήμερα στην ελληνική κοινωνία, διότι από το οργανωμένο πολιτικό- θεσμικό σύστημα δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα. Πρόκειται για μια κατάσταση η οποία αποκλείεται να αναπαράξει τίποτα καλό, τίποτα της προκοπής. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ξαναζήσω μια περίοδο εθνικής υποτέλειας της πατρίδας μου. Πιτσιρικάς δεκατριών χρονών πολέμησα τους Γερμανούς. Μετά, πολέμησα τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, την εποχή που ερχόταν εδώ ο Αμερικανός στρατηγός και του έλεγε ο Έλληνας Πρωθυπουργός, διανοούμενος Κανελλόπουλος, «Ιδού ο στρατός σας!», δείχνοντας τον ελληνικό στρατό. Την εποχή που ερχόταν ο πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών ο περίφημος Πιουριφόι, και έμπαινε στο γραφείο του Πρωθυπουργού και ανέβαζε τα πόδια του πάνω στο γραφείο και του έλεγε τι να κάνει και τι να μην κάνει… Ε, περίπου τα ίδια δε ζούμε τώρα; Έρχονται οι Τροϊκανοί. Τα ίδια δεν κάνουνε; Έχουμε κυβέρνηση; Πού είναι; Λέω καμιά φορά, σ’ αυτά τα παιδιά που τρέχουν στις διαδηλώσεις και χτυπιούνται με τους μπάτσους και μετά τους πλακώνουν με τα χημικά σα να ‘ναι κατσαρίδες, «Τι πάτε και σκοτώνεστε μες στους δρόμους και δεν πάτε να καταλάβετε τα χωράφια της Μονής του Βατοπεδίου και να κάνετε μια φάρμα; Είστε όλοι σας μορφωμένα παιδιά, έχετε διάφορες ειδικότητες, να καταλάβετε τα βασιλικά κτήματα, αυτού του κερατά στο Τατόι, να κάνετε μια φάρμα; Θα ‘χετε και τον κόσμο μαζί σας! Ποιος θα σας πει κουβέντα; Πάτε και πετάτε γκαζάκια, και καίτε το αυτοκίνητο του αλλουνού του κακομοίρη, τι σας φταίει ο άλλος;». Θέλω να πω, ότι, δυστυχώς, επίσης για πρώτη φορά, ζω σε μια κοινωνία η οποία δείχνει να χει πάθει εγκεφαλικό! Δεν αντιδρά με τίποτα! Να συμβαίνουν τόσο τρομακτικά πράγματα και μέσα σ’ αυτήν και στον κόσμο και γύρω της, και να μην παίρνει χαμπάρι! Να μην αντιδρά με τίποτα! Άκουγα τον Γιανναρά να λέει «Τουλάχιστον ας κατέβουν εκατό- διακόσιες χιλιάδες κόσμος να καταλάβουν το Σύνταγμα και να κάτσουν εκεί και να απαιτήσουν Συντακτική Εθνοσυνέλευση». Αλλά πού; Αυτό που λέγεται, πια, ότι απέμεινε σαν σύνθημα γραμμένο σε γκρεμισμένους τοίχους: «ΑΡΙΣΤΕΡΑ», τυρβάζει περί των… ευαγγελίων ακόμα! Ξέρεις τι είπε ο Δαντόν πριν τον καρατομήσουν; «Τα βήματα της ανθρώπινης ιστορίας είναι οι ταφόπετρες των ρομαντικών». Κατάλαβες; Και μέσα σε όλη την πορεία της ιστορίας, οι μόνοι που έσωσαν την αθωότητά τους ήταν αυτοί που σκοτώθηκαν νωρίς, πριν γίνουν εξουσία. Γιατί, σου λέω, ότι η εξουσία είναι το χειρότερο, είναι το τρομακτικότερο εφεύρημα του ανθρώπου! Εγώ είμαι υπέρ της άμεσης δημοκρατίας, υπέρ των μικρών κοινοτήτων, και το μόνο που θα έλεγα σήμερα που η χώρα μας περνάει κρίση, θα ‘τανε, "πάρτε τα βουνά, ξαναγυρίστε στα χωριά σας, ξαναγυρίστε στη γη! Ξαναεποικήστε την Ελλάδα! "Έχουμε μια χώρα η οποία είναι ευλογία Θεού, παράγει τα πάντα! Από βότανα, από τρόφιμα, τα πάντα μπορεί να παράξει. Ποτέ όμως δεν είχαμε μια ικανή πολιτική ηγεσία. Είναι πάρα πολύ εύκολο να φτιάξεις μια ιδεολογία ή μια θεωρία για την κοινωνία και να καλέσεις τους ανθρώπους να την εφαρμόσουν. Είναι όμως τρομερά δύσκολο, ως ανυπέρβλητο, να ξεπεράσεις το εμπόδιο του εαυτού σου και της κουλτούρας που σου πότισαν από τα γεννοφάσκια σου και τα δεσμά που έχει δέσει γύρω σου το σύστημα. Γι’ αυτό ο δρόμος προς την απελευθέρωση από τη βαρβαρότητα, είναι ένας δρόμος πάνω από την πυρρά, που πρέπει να περάσει ο καθένας μας. Πάρα πολύ δύσκολος δρόμος. Για την ώρα το κάνουν αυτοί που έχουν κάποια δυνατότητα να το κάνουν. Δηλαδή, γνωρίζω ανθρώπους, οι οποίοι φύγανε και πήγανε στο Πήλιο, ένα από τα πιο παραγωγικά βουνά της Ελλάδας -εκεί και… μπουκάλια να φυτέψεις θα φυτρώσουνε και υπάρχουν κτήματα τα οποία είναι εγκαταλελειμμένα, γεμάτα ελιές, καρυδιές, μηλιές κλπ.- και νοίκιασαν ένα κτήμα, ίσα ίσα για να μην χάσει ο ιδιοκτήτης την κυριότητα, δηλ. με 500 ευρώ το χρόνο, για να καλλιεργούν και να ζουν εκεί, να πουλάν το λάδι και καμιά φορά να βγαίνουν και στην λαϊκή αγορά. Κάποιοι από αυτούς είναι και γιατροί ή δάσκαλοι και διοργανώνουν εκδηλώσεις. Περνάνε όμορφα, με την παρέα τους, με τα οργανάκια τους, κάθε άνοιξη συγκεντρώνουν τις εμπειρίες τους, για το πως π.χ. γίνεται το μελιτζανάκι τουρσί, τα καρύδια γλυκό, πώς από το λάδι γίνεται το σαπούνι, πώς χτίζουν σπίτια με αχυρόμπαλες κλπ., διάφορες γνώσεις, γιατί όλοι τους είναι και πολύ ενδιαφέροντες άνθρωποι και έχουν κυνηγήσει αυτήν τη γνώση, η οποία είναι πολύτιμη. Με την τεχνολογία, έχουμε χάσει πολύτιμες γνώσεις από την εμπειρία του ανθρώπου, που εξασφάλισαν την επιβίωσή του στον πλανήτη για εκατομμύρια χρόνια. Σήμερα η γνώση μας έρχεται απ’ το μέλλον, δεν έρχεται από το παρελθόν! Παλιά οι νέοι σέβονταν τους ηλικιωμένους, ενώ, σήμερα, συνήθως, δεν τους σέβονται. Παλιά τους σέβονταν γιατί, εκτός των άλλων, ο ηλικιωμένος κατείχε τη γνώση και ήξερε πότε θα φυτέψει, τι καιρό θα κάνει, τι αλλαγές θα γίνουν, από τι πάσχει το φυτό κλπ. Σήμερα ο εγγονός ξέρει περισσότερα για την τεχνολογία από τον παππού. Τον βλέπεις και πιάνει το κινητό και τραβάει φωτογραφίες και ο παππούς… κοιτάει. Αλλά, δεν υπάρχει παιδεία, σήμερα. Μη γελιόμαστε. Υπάρχει εκπαίδευση. Άλλο πράγμα η παιδεία κι άλλο πράγμα η εκπαίδευση. Σήμερα, λοιπόν, τα παιδιά εκπαιδεύονται. Γιατί; Για να βρούνε τη μηχανή του κέρδους! Να εξασφαλίσουν κάποια θέση σε κάποιο επάγγελμα. Τη μηχανή του κέρδους! Αυτό είναι το πρόβλημα. Όσο στην κοινωνία μας η κυρίαρχη αξία του συστήματος είναι το κέρδος, από κει και πέρα μην ψάχνεις να βρεις… αυτό διαποτίζει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις και διαποτίζει όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες όπως είναι η παιδεία και όλα τα πράγματα. Πιστεύω, λοιπόν, ότι αν υπάρχει ελπίδα διεξόδου, οι άνθρωποι και κυρίως οι νέοι θα την διαμορφώσουν. Καμιά φορά με ρωτούν οι δημοσιογράφοι: Χρόνη, έχεις μετανιώσει για τη ζωή σου; Λέω όχι. Όχι! Τί πιο ωραίο να πεθαίνεις για ένα όραμα, για έναν όμορφο μύθο, απ’ το να ζεις συνεχώς μια χαμοζωή; Εμείς, λοιπόν, ταξιδέψαμε σ’ έναν υπέροχο μύθο, σ’ ένα πάρα πολύ όμορφο όραμα. Τώρα, αν αυτό στο τέλος της ζωής μας κατάντησε εφιάλτης, αυτό είναι άλλο θέμα, είπαμε, είναι θέμα της εξουσίας. Αν είχα τη δυνατότητα να γυρίσω τα χρόνια πίσω, και με τη γνώση που έχω σήμερα, τι θα άλλαζα; Όλα! Πρώτα απ’ όλα πήραμε μια εμπειρία από την εξουσία, από την ιστορία, και υπήρχε και μια διαφορετική πραγματικότητα, ένα διαφορετικό μέτωπο από αυτό που δίναμε τις μάχες. Εμείς δώσαμε μάχες χαρακωμάτων, υπερασπιστήκαμε τη δημοκρατία, υπερασπιστήκαμε τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν είδαμε την κρίση που ερχόταν… Και σε ότι αφορά τις μεταλλαγές της ιδεολογίας από τη στιγμή που έγινε εξουσία η Σοβιετική Ένωση, και σε ότι αφορά την επερχόμενη κρίση του πλανήτη, μέσω της εξέγερσης της βιομηχανικής επανάστασης κλπ., τα οποία τα θεωρούσαμε, τότε, ευλογία Θεού! Δεν είναι τυχαίο ότι ο Λένιν έλεγε ότι εξηλεκτρισμός και βαριά βιομηχανία είναι τα δυο πόδια που θα οικοδομήσουν τον κομμουνισμό. Και φτάσαμε στο Τσερνομπίλ και σε άλλου είδους ιστορίες, και στη συνάντηση καπιταλισμού και υπαρκτού σοσιαλισμού σε ότι αφορά τις πρακτικές για το περιβάλλον, για τα χημικά στις διατροφές των ανθρώπων και όλα αυτά. Δεν είναι τυχαίο ότι δυο από τις μεγαλύτερες λίμνες του κόσμου, η λίμνη της Βαϊκάλης και η λίμνη του Μίσιγκαν και οι δυο είναι μολυσμένες. Δεν υπερασπιστήκαμε, τότε, τέτοια πράγματα. Σήμερα, μια σημαντική λέξη είναι η λέξη «βιότοπος». Τι σημαίνει; Σημαίνει βιώνουμε μαζί, κι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Γιατί βιώνουμε μέσα στην διαφορετικότητά μας κι όχι σε κάποια ομπρέλα ιδεολογική η οποία μπορεί να μας οδηγεί σε διαφωνίες και σε συγκρούσεις όπως αυτές που συντηρούνται σήμερα μέσα στον χώρο της αριστεράς, οι οποίες δεν έχουν κανένα νόημα. Όσο για έναν… εμπνευσμένο αρχηγό και ηγέτη εγώ πιστεύω πάρα πολύ ότι σε μια κοινότητα, η συλλογική γνώμη είναι πολύ πιο ασφαλής και πιο ισχυρή από οποιονδήποτε ηγέτη. Στο άλλο σημείο στο οποίο επίσης έχω διαφωνία με τον όποιον ηγέτη και την ιδεολογία, είναι ότι πιστεύω στο αυθόρμητο των ανθρώπων, δηλαδή, μέσα σε αυτή τη διαδικασία ανατροπής ή επανάστασης πρέπει να αναπτυχτεί ένα κίνημα όχι καθοδηγούμενο αλλά αυθόρμητο. Ένα κίνημα που γεννιέται από τη συνείδηση των ανθρώπων που ξέρουν που πάνε και ξέρουν τι θέλουν. Διαφορετικά, κινδυνεύουμε να ξαναγυρίσουμε σε μορφές εξουσιαστικές, κι αυτή τη στιγμή που σου μιλάω, εγώ ασκώ εξουσία. Διότι υποτίθεται ότι είμαι η έδρα, ο καθηγητής, ο παντογνώστης, ο πολυγνώστης κλπ. Αυτό είναι μια εξουσία, όπως μια εξουσία είναι της μάνας προς το παιδί ή του πατέρα προς το παιδί ή όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Πιστεύω λοιπόν στο αυθόρμητο των μαζών που παλιότερα εμείς οι κουμουνιστές καταριόμασταν σαν αναρχικό. Σήμερα μπορεί κανένας άνθρωπος να ορίσει τι σημαίνει αναρχικός; Βρισκόμαστε μέσα σε ένα σύστημα το οποίο είναι δομημένο με ανήθικους τρομοκρατικούς και βάρβαρους κανόνες. Το να αρνηθείς τους κανόνες και τη θέσπιση αυτού του συστήματος τι σημαίνει, ότι είσαι αναρχικός; Με αυτή την έννοια είμαστε όλοι αναρχικοί! Γιατί όλοι αναζητούμε το κάλλιστο. Εγώ δεν ψήφισα κι ούτε θα ψηφίσω. Τι να πάω να ψηφίσω δηλαδή, να μας κοροϊδεύουνε με τη θέληση μας; Δεν πάω. Μου λένε οι άλλοι, μα ξέρεις το άκυρο είναι καλύτερο και το λευκό είναι… Ε, δε μ’ ενδιαφέρει! Με πήρε κι ο Μίκης με την κίνηση που έκανε και του λέω, βρε Μίκη μου, πρώτα πρώτα είναι τρελό στα ογδόντα μου να ξαναγίνω πολιτικός, όταν ξέρω τι σημαίνει πολιτική. Δεύτερον, εμένα με ενδιαφέρει η επόμενη μέρα. Δηλαδή αν αυτή τη στιγμή ανατρεπόταν αυτή η κυβέρνηση, η λεγόμενη κυβέρνηση, τι θα προκύψει; Άλλη μια κυβέρνηση με τα ίδια πάλι, με το ίδιο στήσιμο, με τα ίδια πράγματα; Εγώ βρίσκομαι στην άλλη όχθη! Δεν γουστάρω αυτό το σύστημα, δεν γουστάρω καπιταλισμό, δεν γουστάρω νεοφιλελευθερισμό, δε γουστάρω συγκεντρωτισμό, δε γουστάρω αυτά τα πράγματα! Θέλω μικρές κοινότητες, αυτόνομες, σε ανθρώπινα μέτρα να μπορέσουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Έχω μια άλλη λογική, μια άλλη αντίληψη για το πώς οργανώνεται η κοινωνία. Ξέρω πια τι σημαίνει πολιτική. Δεν γίνεται. Κατ’ αρχήν στην Ελλάδα δεν έχουμε το στοιχειώδες. Δεν έχουμε έναν στοιχειώδη πολιτικό πολιτισμό, γιατί αυτά τα καθίκια δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους. Η πατρίδα κινδυνεύει, η πατρίδα βουλιάζει, και πολεμάν σαν κατίνες ο ένας τον άλλον, εσύ έκανες εκείνο στο αυτό κι εσύ έκανες το άλλο. Δεν έχουν την παλικαριά, την εντιμότητα να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να αφήσουν τις κατινιές στην άκρη και να κουβεντιάσουν. Είναι τυχαίο; Μα ένας δεν αυτοκτόνησε απ’ αυτούς εδώ τριανταπέντε χρόνια; Ένας δεν ζήτησε συγγνώμη, ένας δεν παραιτήθηκε; Γι αυτό λέω, ότι είναι πρόβλημα συνείδησης και όχι ιδεολογίας; Είναι πρόβλημα συμπεριφοράς κι όχι ιδεολογίας. Και δυστυχώς, πιστεύω, ότι εμείς ήμασταν οι... τελευταίοι των Μοικανών. Σε εμάς το σύστημα ασκούσε σωματική βία, μας έκλεινε φυλακή, μας βασάνιζε, μας χτυπούσε για να μας υποτάξει. Για τις σημερινές γενιές είναι πιο δύσκολα. Τους κάνουν λοβοτομή, τους απορροφά το σύστημα συνεχώς μέσα στη μηχανή του κέρδους, δεν τους αφήνει περιθώρια ούτε να οραματιστούν, ούτε να φανταστούν, τους αφαιρεί την κριτική σκέψη. Την ψυχή! Κι ας είμαστε η χώρα των μεγάλων ποιητών. Κανένας λαός δέκα εκατομμυρίων δεν έχει τρία νόμπελ και ένα βραβείο Λένιν. Και μάλιστα, θα υπήρχαν κι άλλοι που θα έπρεπε να πάρουν το νόμπελ και δεν το πήραν… αλλά τέλος πάντων. Θυμάμαι, τον Βάρναλη… ήμασταν ένα βράδυ στη Βουκουρεστίου και θέλαμε να ανεβούμε στη Δεξαμενή και λέει ο Βάρναλης του Κορνάρου «κουμπάρε περίμενε λιγάκι να περάσει κανένα ταξί να μας πάρει να ανεβούμε πάνω. Ε, περιμέναμε, και σε λίγο βλέπουμε μια ωραία γυναίκα να περπατάει και τότε λέει ο Βάρναλης «κουμπάρε, ήρθε ταξί, πάμε! Άμα βλέπουμε αυτή μπροστά μας… φτάνουμε!». Ο Βάρναλης, ήταν καταπληκτικός άνθρωπος και διαφορετικός, και δεν υπάρχει άλλος στίχος που να περιγράφει σήμερα την κατάντια του ελληνικού λαού “Δειλοί, μοιραίοι, κι άβουλοι αντάμα προσμένουν, ίσως, κάποιο θάμμα”. Όπως έχουμε και μεγάλους λογοτέχνες και γυναίκες, τη Σωτηρίου και άλλες. Είχαμε καλή λογοτεχνία. Τώρα δεν έχουμε τίποτα! Α, ο Μακριδάκης είναι καλός. Τολμάτε ρε, τολμάτε! Γράψτε αυτό που θέλετε, αυτό που σκέφτεστε. Απορρίψτε τις σκοπιμότητες. Εγώ έγραφα, κι έγραφα με την ψυχή, κι όταν με είπαν συγγραφέα πρώτη φορά τα ‘χασα! Μα, σοβαρά μιλάτε ρε παιδιά, συγγραφέας; Δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση απλά στις παρέες, στον κήπο, τους έλεγα ιστορίες και μου έλεγαν, ρε Χρόνη γιατί δεν τα γράφεις αυτά τα πράγματα; Κι έτσι βγήκε. Γιατί τα βιώματα ήταν ουσιαστικά. Κατάλαβες; Ζούσαμε. Είχε συνέχεια η ζωή μας, δεν ήταν αυτή η γκρίζα καθημερινότητα, αλλά ήταν μεγάλο κατόρθωμα να παραμείνεις άνθρωπος. Ήταν πολύ σημαντικό να μπορείς να κοιτάξεις τη μάπα σου το πρωί στον καθρέφτη και να πεις, «είμαστε εντάξει ρε μάγκα, πάμε». Δεκαεφτά χρονών παιδί ήμουν και καταδικασμένος για θάνατο, κι εγώ τους έγραφα... Τώρα, βέβαια, λέω για τί"; Συνέντευξη στο TVXS http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/xronis-missios-h-koinonia-deixnei-na-exei-pathei-egkefaliko
0 Comments
Διαβάζω τα συστατικά ενός παρασκευασμένου τροφίμου από την ετικέτα του: μεταξύ άλλων περιέχει κραμβέλαιο, άμυλο σίτου, φοινικόλιπος, γλυκερίνη, δισόξινο πυροφωσφορικό νάτριο και όξινο ανθρακικό νάτριο, οξικό νάτριο, μονο και δι-γλυκερίδια λιπαρών οξέων… Εντάξει, έχει και ζάχαρη, αβγό, αλεύρι, φουντούκια και άλλα. Πάντως με κέικ δεν μοιάζει αυτό το παρασκεύασμα από τα συστατικά του. Κι όμως για κέικ το αγόρασα και αυτό ήθελα να γευτώ. Όχι όλα αυτά τα χημικά και άσχετα λιπαρά… Δε λέει και πολλά σε γεύση, είναι λίγο πλαστικό και κολλώδες, αλλά μάλλον είναι κι αυτό όπως τα γενόσημα φάρμακα σε σχέση με τα αυθεντικά: φθηνότερα μεν, αλλά με διάφορες πρόσθετες παρενέργειες που δε θα τις μάθεις αν δεν τις πάθεις και ίσως και κάπως πιο αναποτελεσματικά. Σου κόβεται η όρεξη με το που μαθαίνεις τι περιέχουν τα έτοιμα τρόφιμα, αλλά και πώς μεγαλώνουν και αναπτύσσονται τα ζώα προς βρώση. Έχει και βιντεάκια τρόμου για χαριτωμένα κοτοπουλάκια και αρνάκια και γουρουνάκια που μεγαλώνουν σε φρικτές συνθήκες για να δώσουν όσο γίνεται περισσότερο κρέας και σφάζονται με το ίδιο φρικτές μεθόδους για να φαγωθούν. Είναι σαν να εκτρέφουμε απευθείας κρέας, σάρκα, εμείς οι άνθρωποι που ακόμα μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια εξακολουθούμε να είμαστε σαρκοφάγα… Κι εγώ λέω, δεν μπορώ να βλέπω τέτοια, αλλά θα έπρεπε να γνωρίζω πόσα ζωντανά πλάσματα υποφέρουν και πόσο για να τραφώ εγώ με ζωική πρωτεΐνη. Θα έπρεπε να ξέρω για να μετράω την παραμικρή μπουκιά μου και να ζυγίζω την αξία της. Τελικά, το παιχνίδι παίζεται στον εντυπωσιασμό. Βλέπεις συσκευασμένα λαχταριστά τρόφιμα και παρασύρεσαι… Πέφτεις στα χημικά, στα φάρμακα, στα καρκινογόνα και τα πληρώνεις και ακριβά. Ακόμα και το ένα δέκατο από έρευνες και ρεπορτάζ που μας ενημερώνουν για το πόσο βλαβερά είναι όλα αυτά να είναι αλήθεια, είναι σαν να πετούν διατροφικές βόμβες παντού για να… λιγοστεύουμε. Για να μας δελεάζουν με νέα ορεκτικότερα προϊόντα ευτελέστατης διατροφικής αξίας και όσο γίνεται φθηνότερων πρώτων υλών. Τα αλλαντικά είναι καρκινογόνα ακόμα και σε μικρές ποσότητες. Το γάλα είναι βλαβερό έτσι όπως το συλλέγουν και ακατάλληλο για όσους δεν είναι πια νήπια. Οι περισσότεροι γιατροί αγνοούν ακόμα σε μεγάλο βαθμό τα ζητήματα διατροφής, απ’ όπου προέρχονται πολλές ασθένειες σύμφωνα με πολλές τελευταίες έρευνες και φυσικά κατά τον Ιπποκράτη, το μεγάλο αρχαίο έλληνα γιατρό. Είναι άλλωστε πιο προσοδοφόρο γι’ αυτούς και για τις παντοδύναμες φαρμακευτικές εταιρίες να αγοράζουμε φάρμακα αντί για βότανα και υγιεινές τροφές. Προτιμότερο να είχαμε πολύ λιγότερα και σταθερής ποιότητας τρόφιμα, όπως πριν από χρόνια, 10 είδη σοκολάτας αντί για 300, κέικ από το φούρνο της γειτονιάς, χωρίς πολλά διογκωτικά και βελτιωτικά γεύσης, και να γνωρίζουμε τους παρασκευαστές για να μπορούμε να τους παραπονεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο αν δεν είναι καλό. Να αγοράζουμε τα αβγά και το κοτόπουλο από κοντινές, γνωστές επιχειρήσεις που δε βασανίζουν τα ζωντανά για μεγαλύτερο κέρδος. Λαχανικά και φρούτα με την παλιά ξεχασμένη μεστή γεύση που να μη βγάζουν αυτή την άνοστη την αχυρένια αίσθηση. Μήπως έχει έρθει ο καιρός να επιλέγουμε εμείς τι ακριβώς θα τρώμε, αντί να πέφτουμε στις παγίδες των βιομηχανιών τροφίμων, των καρτέλ και των επιτήδειων του εμπορικού κέρδους; Ας μπούμε λίγο πιο μέσα στην κουζίνα για τα παιδιά μας, ας μάθουμε να ανοίγουμε φύλλο, να ζυμώνουμε κανένα ψωμί, να κάνουμε φαγητά πιο παραδοσιακά μεσογειακά για να στηρίξουμε την υγεία μας και τον πλούτο της γης που κατοικούμε. Η ενασχόληση με τη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική είναι πολύ δημιουργική και μπορεί να δώσει πολλή χαρά σε όλους. Αντί για πλαστελίνη μπορούμε να παίζουμε με ζύμη πλάθοντας κουλουράκια που τρώγονται κιόλας. Έχουμε τόση ποικιλία τροφίμων για επιλογή! Ας στηρίξουμε και τους ντόπιους καλλιεργητές επιλέγοντας συνειδητά ελληνικά προϊόντα. Και αυτό είναι στο χέρι μας. Αν δεν αλλάξουμε εμείς… Η ιστορία δείχνει ότι ο δρόμος που χάραξε ο Γκάντι είναι φωτεινός και πάντα ανοικτός. Το κίνημα της μη-βίας νίκησε μια παντοδύναμη αυτοκρατορία, το Ηνωμένο Βασίλειο χωρίς όπλα, μόνο με την ήρεμη αποφασιστικότητα. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ η ανθρωπότητα χρειάζεται να ξαναβρεί την ανθρωπιά της. Σε μια ζοφερή εποχή με χαμένες αξίες, με παρανοϊκές εγκληματικές συμπεριφορές, με μισαλλόδοξες νοοτροπίες, με το φασιστικό ιδεώδες να σηκώνει πάλι κεφάλι, οι διδαχές του Γκάντι μάς είναι πολύτιμες. Όλοι εμείς που δεν έχουμε μολυνθεί από τον ιό της απανθρωπιάς, ας φροντίσουμε να γίνουμε φωτεινό παράδειγμα μεγαλοσύνης. Γιατί η βία και ο πόνος δεν θα έχουν τέλος, παρά μόνο όταν δεν θα βρίσκουν πια γόνιμο έδαφος. 1. Άλλαξε τον εαυτό σου «Πρέπει εσύ να αποτελείς την αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο». Εάν αλλάξεις τον εαυτό σου, θα αλλάξεις τον κόσμο σου. Εάν αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου, τότε θα αλλάξουν οι ενέργειές σου, αλλά και το πώς αισθάνεσαι. Και με αυτόν τον τρόπο ο κόσμος γύρω σου θα αλλάξει. Όχι μόνο γιατί πλέον θα βλέπεις το περιβάλλον σου μέσα από ένα νέο φίλτρο σκέψης και συναισθημάτων, αλλά και γιατί η αλλαγή μέσα σου μπορεί να σου επιτρέψει να αναλάβεις δράση με τρόπους που δεν είχες ποτέ φανταστεί. 2. Εσύ έχεις τον έλεγχο «Κανείς δεν μπορεί να με αγγίξει, αν εγώ δεν το θέλω». Το τί νιώθεις και το πώς αντιδράς σε κάτι, είναι πάντα δική σου επιλογή. Υπάρχουν πολλοί τρόποι αντίδρασης σε μία κατάσταση. Το σίγουρο είναι ότι μπορείς να επιλέξεις τις δικές σου σκέψεις, αντιδράσεις και συναισθήματα σχεδόν στα πάντα. Δεν χρειάζεται να πανικοβάλλεσαι, να αντιδράς υπερβολικά ή αρνητικά. Τουλάχιστον όχι κάθε φορά και όχι άμεσα. Κάντο συνειδητά και όχι αντανακλαστικά 3. Συγχώρησε και άφησε το να φύγει. «Ο αδύναμος δεν μπορεί ποτέ να συγχωρήσει. Η συγχώρεση είναι το χαρακτηριστικό του ισχυρού» «Το ‘οφθαλμόν αντί οφθαλμού’ μπορεί να οδηγήσει μόνο στο να τυφλωθεί όλος ο κόσμος». Το να καταπολεμάς το κακό με κακό, δεν βοηθήσει. Μπορείς πάντα να επιλέγεις να αντιδράς με ένα τρόπο που θα είναι πιο χρήσιμος για εσένα και για τους άλλους. Mε το να συγχωρείς και να ξεχνάς το παρελθόν, προσφέρεις σε εσένα και τους γύρω σου μία μεγάλη υπηρεσία. Το να σπαταλάς το χρόνο σου σε αρνητικές εμπειρίες, από τη στιγμή που έχεις πάρει όλα τα μαθήματα από αυτές, δεν θα σου προσφέρει τίποτα. Το πιο πιθανό θα είναι να προκαλέσεις στο εαυτό σου περισσότερο πόνο. 4. Χωρίς δράση δεν πρόκειται να φτάσεις πουθενά. «Μια οκά δράσης, αξίζει όσο τόνοι θεωρίας». Εάν δεν δράσεις, πολύ λίγα πράγματα θα πραγματοποιηθούν. Ωστόσο η ανάληψη δράσης μπορεί να είναι επίπονη και δύσκολη, με αρκετή εσωτερική αντίσταση. Έτσι μπορεί να νοιώθεις ότι εξελίσσεσαι, χωρίς όμως να εισπράττεις κάποιο πραγματικό αποτέλεσμα στη ζωή σου. Για να φτάσεις πραγματικά εκεί που θέλεις και να κατανοήσεις πραγματικά τον εαυτό σου και τον κόσμο γύρω σου, χρειάζεσαι δράση, πρακτική εξάσκηση. Η δράση είναι που θα μετατρέψει τη γνώση σε αποτέλεσμα και στη διευρυμένη αντίληψη για τον κόσμο. 5. Έχε το νου σου σε αυτή τη στιγμή. «Δεν θέλω να προβλέπω το μέλλον. Είμαι αφοσιωμένος στην παρούσα στιγμή. Ο Θεός δεν μου έδωσε τον έλεγχο της επόμενης στιγμής, αλλά αυτής». Ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεράσεις την εσωτερική αντίσταση που συχνά σε σταματά από την ανάληψη δράσης, είναι να μείνεις στο παρόν όσο το δυνατόν περισσότερο και να είσαι δεκτικός. Όταν ζεις στο παρόν, δεν ανησυχείς για την επόμενη στιγμή που ούτως ή άλλως δεν μπορείς να ελέγξεις. 6. Η ανθρώπινη φύση είναι κοινή για όλους μας. «Είναι ανόητο να είσαι πολύ σίγουρος για την σοφία σου. Είναι υγιές να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι και οι ισχυρότεροι μπορεί να αποδυναμωθούν και οι σοφότεροι μπορεί να σφάλλουν». Όταν θεοποιείς ανθρώπους, ακόμη κι αν έχουν καταφέρει εκπληκτικά πράγματα, κινδυνεύεις να αποστασιοποιηθείς από αυτούς. Συχνά αρχίζεις να αισθάνεσαι ότι εσύ δεν θα μπορούσες ποτέ να πετύχεις παρόμοια κατορθώματα. Είναι σημαντικό να θυμάσαι ότι κι αυτοί είναι ανθρώπινα πλάσματα όπως εσύ, άσχετα με το τί έχουν καταφέρει. 7. Να επιμένεις. «Πρώτα θα σε αγνοήσουν, μετά θα γελάσουν με σένα, μετά θα σε πολεμήσουν, και τότε κέρδισες» Να είσαι ανθεκτικός στα σαμποτάζ που σου στήνει ο ίδιος σου ο εαυτός. Μόνο τότε, η εσωτερική σου αντίσταση θα καμφθεί. Βρες αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις και τότε θα βρεις και το εσωτερικό κίνητρο για να συνεχίσεις. Ένας λόγος που ο Γκάντι είχε τόσο μεγάλη επιτυχία με την μέθοδό της μη βίας, ήταν ότι ο ίδιος και οι οπαδοί του δεν παραιτήθηκαν ποτέ. 8. Να βλέπεις το καλό μέσα στους ανθρώπους και να βοηθάς. «Βλέπω μόνο τις αρετές των ανθρώπων. Αφού δεν είμαι αλάθητος, δεν θα αναλύσω τα λάθη των άλλων». Όλοι έχουμε κάτι καλό μέσα μας. Αν στοχεύεις στη βελτίωση, τότε είναι χρήσιμο να επικεντρώνεσαι στις καλές πλευρές των ανθρώπων. Όταν εστιάζεις στα θετικά στοιχεία των άλλων, έχεις ακόμα ένα κίνητρο για να τους βοηθήσεις. Με το να βοηθάς τους άλλους δεν κάνεις μόνο την δική τους ζωή καλύτερη. Με τον καιρό παίρνεις πίσω ότι έδωσες, ενώ οι άνθρωποι που βοήθησες τείνουν περισσότερο να βοηθούν άλλους. Έτσι, όλοι μαζί, δημιουργείτε μια θετική αλλαγή που δυναμώνει. 9. Να είσαι αυθεντικός, ο αληθινός εαυτός σου. «Ευτυχία είναι όταν αυτά που σκέπτεσαι, αυτά που λες και αυτά που κάνεις, βρίσκονται σε αρμονία μεταξύ τους» Μία από τις καλύτερες συμβουλές για την βελτίωση των κοινωνικών δεξιοτήτων είναι να συμπεριφέρεσαι με συνέπεια και να επικοινωνείς με αυθεντικό τρόπο. Στους ανθρώπους αρέσει αυτό και ο νους γαληνεύει, όταν οι σκέψεις, τα λόγια και οι πράξεις είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένες. Όταν είσαι αληθινός, δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα, γιατί η γλώσσα του σώματός σου και ο τόνος της φωνής σου -τα οποία κάποιοι λένε ότι είναι το 90% της επικοινωνίας- είναι συντονισμένα με τις σκέψεις σου. 10. Συνέχισε την ανάπτυξη και εξέλιξη του εαυτού σου. «Η συνεχής ανάπτυξη είναι ο νόμος της ζωής. Αυτός που προσπαθεί να διατηρήσει τα δόγματά του για να φαίνεται συνεπής στους άλλους, οδηγεί τον εαυτό του σε λάθος δρόμο» Αγαπήστε και φροντίστε τον εαυτό σας σταματώντας να ελέγχετε τους γύρω σας Γοητεύεστε από προβληματικά άτομα; Αναλαμβάνετε ευθύνες άλλων; Κυνηγάτε ακόμα την αποδοχή των γονιών σας; Λέτε ναι, ενώ θέλετε να πείτε όχι στο παιδί σας; Έχετε ανάγκη την εκτίμηση του εργοδότη σας για να νιώθετε αυταξία; Αν ναι, μπορεί να είστε συνεξαρτημένοι και να το αγνοείτε. Η συναισθηματική εξάρτηση από άλλους είναι κοινή αδυναμία των περισσότερων ανθρώπων και οδηγεί συχνά στην εμμονή και στη δυστυχία και τους μεν και τους δε. Μην πτοείστε: υπάρχει λύση, που μπορεί να οδηγήσει σε μια ζωή γεμάτη πληρότητα, εσωτερική γαλήνη, ψυχική ισορροπία και αυτοεκτίμηση ίσως ακόμα και ευτυχία, κάτω από οποιεσδήποτε εξωτερικές συνθήκες… Ορισμός της συνεξάρτησης Συνεξάρτηση είναι να επιτρέπουμε στις διαθέσεις των άλλων να εξουσιάζουν τα αισθήματά μας, ενώ εμείς σε ανταπόδοση και με εμμονή προσπαθούμε να ελέγξουμε τα συναισθήματα εκείνων. Ό,τι κι αν είναι το άτομο στο οποίο έχουμε επιτρέψει να μας επηρεάζει, αλκοολικός, ναρκομανής, τροφομανής, τζογαδόρος, εργασιομανής, σεξομανής, παραβατικός έφηβος, νευρωτικός γονιός, παθολογικά ζηλιάρης σύζυγος, ή κάποιος άλλος εξαρτημένος από εμάς, δεν έχει σημασία. Το σημαντικό είναι να αναγνωρίσουμε ότι η σχέση μας μαζί του δεν είναι ισορροπημένη. Είναι σχέση συνεξάρτησης. Και μας προκαλεί συνεχώς πόνο, δυστυχία, ατέλειωτα και άλυτα προβλήματα. Όσο κι αν προσπαθούμε να τον βοηθήσουμε, αν δεν φροντίσουμε πρώτα τον εαυτό μας, αν δε νιώσουμε εμείς ασφαλείς και αυτάρκεις, και δεν διαχωρίσουμε τη θέση μας και τη ζωή μας από τη ζωή οποιουδήποτε άλλου, δεν θα αισθανθούμε ποτέ καλά. Τα χαρακτηριστικά μιας εξαρτητικής σχέσης μπορεί να περιλαμβάνουν ανάληψη ξένων ευθυνών ως προτεραιότητα, μειωμένη αυτοεκτίμηση, καταπίεση του εαυτού, εμμονή με τα προβλήματα άλλων, άσκηση ελέγχου στους άλλους από φόβο, άρνηση της πραγματικότητας, ψυχαναγκαστικές και ψυχοσωματικές αντιδράσεις, εξάρτηση, προβληματική επικοινωνία, ευάλωτα όρια, έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον εαυτό και τους άλλους, θυμό, απογοήτευση, φόβο, ενοχές, ντροπή, προβληματικό σεξ, καταθλιπτικά συμπτώματα, παρορμητικότητα και υπερβολή. Μαρτυρία «Είμαι 45 χρονών, με δύο μεγάλα παιδιά, με σύζυγο, σπουδασμένη, με τις ξένες γλώσσες μου, στέλεχος επιχείρησης, ψαγμένη και με χρόνια ψυχοθεραπείας. Πρωτάκουσα για τη συνεξάρτηση μόλις πριν 4 χρόνια σε μια ομάδα αυτογνωσίας. Εγώ όμως είχα άλλα ζόρια, δεν ήθελα να ξέρω ότι είχα και συνεξάρτηση! Μου εξήγησαν τί σημαίνει: χοντρικά να εξαρτάς το πώς νιώθεις για τον εαυτό σου, από άλλα άτομα. Να σε κάνει κάποιος άλλος να αισθάνεσαι άχρηστος, ανίκανος, λίγος. Ή να σε κάνει να πετάς στα ουράνια! Εμένα η μάνα μου, και η κοινωνία ολόκληρη, μού είχαν εμφυσήσει ότι μόνο ένας σύντροφος μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη. Οι γονείς μου δεν με αποδέχονταν γι’ αυτό που είμαι, όσο κι αν το προσπαθούσα για χρόνια, είτε με θετικό τρόπο, είτε με αντιδραστικό. Όταν έφτασα πια στο αμήν, στα σαράντα μου, είπα τέλος! Γυρίζω σελίδα, αφήνω το παρελθόν, συγχωρώ, δεν ζητάω πια τίποτα από εκείνους και ζω τη ζωή μου. Θα είμαι όσο καλύτερη μπορώ μαζί τους, θα αποφεύγω τις δύσκολες συζητήσεις που περιλαμβάνουν κρίσεις και επικρίσεις και από την πλευρά τους και από την πλευρά μου, θα κάνω σαν να είναι όλα μέλι-γάλα μεταξύ μας και θα πάρω το ρίσκο να αντέξω να κάνω και πράγματα που δεν θα εγκρίνουν, χωρίς να τους τα κρύβω. Και είδα φως! Σιγά-σιγά καλυτέρευσαν οι σχέσεις μου μαζί τους. Ανάσανα επιτέλους! Μου έφυγε η εμμονή που είχα μαζί τους και άρχισα να ζω. Ωρίμασα, αντί να κάνω σα να είμαι νήπιο. Κι αυτό είχε εξαιρετικά θετικό αντίκτυπο στην αυτοεκτίμησή μου! Είναι απλό, είναι να κάνεις το κλικ και να γυρίσεις το κουμπί, από το να ασχολείσαι με τους άλλους, στο να ασχολείσαι με τον εαυτό σου, με τις ανάγκες τις δικές σου, με τις αντοχές τις δικές σου, με τα προβλήματα τα δικά σου. Δεν είναι εγωισμός αυτό, λάθος το είχα μάθει. Είναι υγεία και ισορροπία, είναι να βάζεις τα όριά σου. Να μπορείς να είσαι αυτός που είσαι, χωρίς να προσδιορίζεσαι μέσα από τους άλλους, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Έμαθα σιγά-σιγά να λέω «δεν μπορώ» και να το εννοώ και έδωσα χώρο στους γύρω μου να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Δεν είμαι εγώ ο θεός, δεν είμαι υπεράνθρωπος, είμαι ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους με τα θετικά και τα αρνητικά μου. Κανένας δεν είναι πιο πάνω ή πιο κάτω από μένα. Είμαστε όλοι ισάξιοι. Τώρα, όλα λύνονται με ειλικρίνεια και με σαφείς προδιαγραφές. Βέβαια, συχνά δυσκολεύομαι να κάθομαι «στ’ αβγά μου» και να μην τακτοποιώ τις υποθέσεις των άλλων, να μη δίνω συμβουλές αν δεν μου τις ζητήσουν, να μην έχω την απαίτηση να μου συμπεριφέρονται όπως θα ήθελα εγώ, να μην πέφτω στην παγίδα να νιώθω θύμα, ή να μην προσπαθώ να ελέγξω άτομα και καταστάσεις. Αλλά είναι τόσο λυτρωτικό να μην κουβαλάω πια τα βάρη ή τις ενοχές όλου του κόσμου στις πλάτες μου! Σήμερα αποδέχομαι τα πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω, κοιτάζω να αλλάζω αυτά που μπορώ σε μένα. Αποδέχομαι τη ζωή με τους δικούς της όρους. Το αν θα νιώσω χαρούμενη, ή λυπημένη, είναι επιλογή μου, επιδιώκω να μην επιτρέπω σε κανέναν άλλο να μου προκαλέσει πόνο. Είμαι υπεύθυνη μόνο για τον εαυτό μου. Και γι’ αυτό είμαι ευγνώμων!» Το σύνδρομο της καλής νεράιδας… Ο συνεξαρτημένος λειτουργεί σα διασώστης. Δρα με «αυτοθυσία» χωρίς να του το ζητήσει ο άλλος. Αρπάζει τη γιαγιά να την περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο, χωρίς να τη ρωτήσει πρώτα, αν θέλει. Και μετά θυμώνει ή θυματοποιείται γιατί, όχι μόνο δεν εισπράττει ευγνωμοσύνη, αλλά συχνά γίνεται αποδέκτης θυμού και ενόχλησης από τους ευεργετηθέντες. Η διάσωση και η φροντίδα, λένε οι ψυχολόγοι και οι ψυχαναλυτές, στο βάθος τους δεν είναι πράξεις αγάπης. Υποθάλπουν και διατηρούν την απέχθεια, μπορεί και το μίσος, για τον εαυτό και περιπλέκει τα συναισθήματα για τους άλλους ανθρώπους. Η αυτοθυσιαστική συμπεριφορά συνήθως κρύβει μειωμένη αυταξία. Μας έχουν μάθει ότι το να φροντίζεις τον εαυτό σου είναι εγωισμός, μας έχουν μάθει να είμαστε υπεύθυνοι, αλλά για ποιους; Για τους άλλους, όχι για τον εαυτό μας. Η συνεξάρτηση εξελίσσεται σαν μια αρρωστημένη σχέση γονέα-παιδιού, με το γονέα-εξουσιαστή να ελέγχει το παραμικρό από τη ζωή του παιδιού, αφαιρώντας του κάθε ευθύνη, κρίνοντάς το ανίκανο και θυμώνοντας γι’ αυτό. …και το σύμπλεγμα της Σταχτοπούτας Οι περισσότεροι συνεξαρτημένοι είναι στην πραγματικότητα φοβισμένα και ευάλωτα παιδιά. Η Κολέτ Ντόουλινγκ αναφέρει ως σύμπλεγμα της Σταχτοπούτας, την αδυναμία πολλών γυναικών κυρίως, να αντλήσουν δύναμη από την ίδια τους την ύπαρξη και να αντιμετωπίσουν τη μοναξιά τους: τη μοναχικότητα εκείνη που αναγκάζει κάθε άτομο να είναι ο μοναδικός υπέρτατος υπεύθυνος για τη φροντίδα του εαυτού του. Το παιδί μέσα τους πιστεύει ότι είναι ανάξιο να αγαπηθεί κι ότι δεν θα βρει ποτέ την παρηγοριά που αναζητά. Έτσι τα άτομα αυτά εξαρτώνται από εραστές, συζύγους, γονείς, φίλους, παιδιά και από την αποδοχή εκείνων, από την ανάγκη που τους έχουν όλοι αυτοί. Παραμένουν ανικανοποίητοι και ανίκανοι να εισπράξουν την αγάπη που υπάρχει γύρω τους. Περιμένουν τόσο πολλά από τους άλλους κι όμως συμβιβάζονται με ελάχιστα. Αποκτώντας υγιείς σχέσεις Οι συναντήσεις στις ομάδες αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης που αντιμετωπίζουν εθισμούς και ψυχαναγκασμούς κάθε τύπου με το πρόγραμμα Δώδεκα Βημάτων των Ανώνυμων Αλκοολικών, ξεκινούν με την προσευχή της Γαλήνης: «Θεέ μου, χάρισέ μου τη γαλήνη, να δέχομαι τα πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω, το κουράγιο να αλλάζω αυτά που μπορώ και τη σοφία να διακρίνω τη διαφορά ανάμεσά τους». Αυτή η σοφή προσευχή τα λέει όλα. Χρειάζεται να αναγνωρίσουμε καταρχήν το πρόβλημά μας, να ξεφύγουμε από την προσκόλληση στο άλλο άτομο, να αποδεχθούμε ότι είναι επιλογή και ευθύνη του το δικό του πρόβλημα κι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς για εκείνο όλη τη δουλειά. Χρειάζεται να ξεχωρίσουμε τη δική μας ζωή, σκέψεις, συναισθήματα, ανάγκες, επιθυμίες, συμπεριφορά, από τη δική του, να οριοθετούμε τον προσωπικό μας χώρο και χρόνο, να αφήνουμε αντίστοιχα χώρο και χρόνο στο άλλο άτομο να δραστηριοποιηθεί το ίδιο για να λύσει τα προβλήματά του. Ένα βασικό βήμα για το τέλος της συνεξάρτησης είναι να μην επιτρέπουμε σε κανέναν έξω από εμάς να επηρεάζει τα αισθήματά μας και την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Να μην αφηνόμαστε να νιώθουμε πληγωμένοι, απογοητευμένοι, αγχωμένοι, θυμωμένοι για πράξεις ή συμπεριφορές άλλων που αφορούν τους ίδιους. Να μην παίρνουμε τα πράγματα, τους άλλους ή τον εαυτό μας τόσο σοβαρά. Να μη μεγαλοποιούμε τις υπάρχουσες καταστάσεις και να μην αντιδρούμε υπερβολικά. Κι αυτό έχει να κάνει με το δεύτερο σκέλος της προσευχής της Γαλήνης: να βρίσκουμε το θάρρος να αλλάζουμε τις λανθασμένες πεποιθήσεις και συμπεριφορές μας. Είναι αλήθεια ότι μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να αλλάξουμε, να τον βελτιώσουμε, να αποδεχθούμε τα θετικά και αρνητικά του χαρακτήρα μας και να μετατρέψουμε τα ελαττώματα μας σε πλεονεκτήματα. Πολλές φορές χρειάζεται να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα και να μην κάνουμε τίποτα απ’ όσα πιστεύουμε ότι μπορούν να δώσουν λύση, απλά γιατί δεν είναι ευθύνη μας να το κάνουμε. Κι’ αυτό αποδεικνύεται συχνά το πιο δύσκολο κομμάτι της ανάρρωσης από τη συνεξάρτηση. Δεν είναι εύκολο να πάψουμε να προσπαθούμε να ελέγχουμε ανθρώπους και καταστάσεις ή να προβλέπουμε το μέλλον. Δεν είναι εύκολο να αντιληφθούμε ότι είναι απόλυτα μάταιο και ψευδαισθητικό. Η απώλεια του ελέγχου κρύβει για το συνεξαρτημένο μεγάλο φόβο. «Ζήσε και άσε τους άλλους να ζήσουν», λέει ένα επίσης σοφό μότο των ομάδων αυτοβοήθειας και αλληλοϋποστήριξης. Με το να απελευθερώσεις τους άλλους από τον έλεγχό σου πετυχαίνεις να ελευθερώσεις τον εαυτό σου. Απεξάρτηση Η απεξάρτηση, η επιθυμητή ισορροπία, μέσα από την οποία κατανοούμε και καλύπτουμε τις υγιείς φυσικές μας ανάγκες επαφής και σχέσης με τους άλλους, ξεκινάει με το να αρνηθούμε να αναλάβουμε ευθύνη άλλου και να του ζητήσουμε να μας πει τί ακριβώς ζητάει εκείνος από εμάς. Κλείνοντας τις εκκρεμείς υποθέσεις της παιδικής μας ηλικίας, όπως το αίσθημα της εγκατάλειψης από γονείς, με την αποδοχή και την απόφαση να ζήσουμε σαν ενήλικες πια στο σήμερα, αλλάζουμε συμπεριφορά. Αγαπώντας το πληγωμένο παιδί μέσα μας και φροντίζοντάς το με το να εκπληρώνουμε τις ανάγκες του για προσοχή, το καθησυχάζουμε. Παύοντας να αναζητάμε την ευτυχία από τους άλλους, μπορούμε να επικεντρωθούμε στον εαυτό μας και στις τωρινές ανάγκες και επιθυμίες μας, να συμπαρασταθούμε οι ίδιοι στον εαυτό μας, να διακόψουμε ακόμα και την οικονομική εξάρτηση από άλλους, να σταθούμε στα πόδια μας ολοκληρωτικά: «Φοβάμαι, αλλά κάνω αυτό που φοβάμαι να κάνω», είναι η πραγματική δύναμη που προέρχεται από την αποδοχή των συναισθημάτων μας και των αδυναμιών μας, αυτών που παύουμε πια να αγνοούμε. Έτσι ξεκινάμε να ζούμε τη δική μας ζωή. «Εγώ είμαι ο καλύτερός μου σύντροφος»! Είμαι υπεύθυνος για τις επιθυμίες, τις ανάγκες, τις απαιτήσεις και τις επιλογές μου Τα συναισθήματά μου είναι αξιόπιστα. Η σκέψη μου είναι σωστή. Στις αποφάσεις μου λαμβάνω υπόψη μου τις υποχρεώσεις μου προς τους άλλους Έχω επίγνωση του δικαιώματος των άλλων να ζήσουν τη ζωή τους, όπως τη θέλουν ή όπως μπορούν. Η φροντίδα του καθενός για τον εαυτό του είναι σεβαστή. Η φροντίδα του εαυτού μου είναι πρωταρχική και συνίσταται στην ικανοποίηση των αναγκών μου. Κάνω ό,τι είναι απαραίτητο για να ζω υπεύθυνα, χωρίς υπερβολές. «Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Αποδέχομαι τον εαυτό μου με τα καλά και τα κακά μου. Έχω δικαίωμα στην ευχαρίστηση και στην ευτυχία. Μου αξίζουν όμορφα πράγματα και όμορφα συναισθήματα. Δεν ανταγωνίζομαι ούτε αντιπαλεύω τον εαυτό μου. Ενοχές, τέλος! Ό,τι έχει γίνει στο παρελθόν, ας μείνει εκεί! Τώρα ζω το παρόν. Δεσμεύομαι να είμαι απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό μου. Αποδέχομαι ότι ίσως πονέσω, εγκαταλείποντας κάποια απραγματοποίητα, μη ρεαλιστικά μου όνειρα. Μαθαίνω να αναγνωρίζω τα αληθινά μου συναισθήματα, τα εμπιστεύομαι, τα αποδέχομαι και τα εκφράζω με ειλικρίνεια, χωρίς όμως να τα αφήνω να με εξουσιάζουν. Καθορίζω τους δικούς μου νέους στόχους με πίστη σε μια δύναμη ανώτερη από μένα ότι θα εκπληρωθούν την κατάλληλη ώρα. Επικοινωνώ με ειλικρίνεια, ευθύτητα, ευγένεια, εκτίμηση, ηρεμία και θετικότητα. Είμαι ανοιχτός στο να ακούω αληθινά. Πάρτο αλλιώς! Προσοχή στα δράματα. Ένας συνεξαρτημένος είναι πάντα επιρρεπής σ’ αυτά. Προσοχή στις προσδοκίες. Είναι μια επικίνδυνη παγίδα, γιατί συνήθως δεν είναι ρεαλιστικές. Ξεπέρασε το φόβο της οικειότητας. Πάρε το μέρος της ευθύνης που σου αναλογεί σε μια στενή σχέση. Ζήσε και νιώσε. Απεξάρτηση σημαίνει παίρνω την ευθύνη μου και στο οικονομικό μέρος. Κράτα το μυαλό σου ανοιχτό. Μακριά από ενοχές κι από την έλξη προς προβληματικά άτομα. Μην ξεχνάς να βάζεις όρια, δέξου την αγάπη φίλων που πιστεύουν σε σένα, φρόντιζε την υγεία και την εμφάνισή σου και δίνε χώρο στη χαρά και στο γέλιο. Έτσι μαθαίνουμε να ζούμε από την αρχή και να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε αληθινά. Ας ζουν οι άλλοι καλά κι εμείς… καλύτερα! Η λίστα της…Συνεξάρτησης Η συνεξάρτηση έχει πολλά πρόσωπα. Ο παρακάτω κατάλογος δίνει μια γενική εικόνα στον καθένα μας για τις ανισορροπίες στις σχέσεις μας και για τα σημεία που χρειάζονται διερεύνηση και αλλαγή. Βαθμολογήστε τις ερωτήσεις με 0 (ποτέ), 1 (κάποιες φορές), 2 (συχνά), και χρησιμοποιήστε τους βαθμούς σας για να πετύχετε τη απελευθέρωσή σας. 1.Νιώθεις υπεύθυνος για τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις πράξεις, τις επιλογές, τις επιθυμίες ή τις ανάγκες άλλων και ανησυχείς πολύ γι’ αυτούς; 2.Αναλαμβάνεις εσύ προβλήματα άλλων σαν να είναι δικά σου; 3.Νιώθεις σχεδόν υποχρεωμένος να βοηθήσεις άλλους και να τους συμβουλεύεις συνεχώς; 4.Θυμώνεις με τους άλλους ή τον εαυτό σου όταν η βοήθειά σου δεν είναι ευπρόσδεκτη ή αποτελεσματική; 5.Πιστεύεις ότι ξέρεις τις ανάγκες των άλλων; 6.Αναρωτιέσαι γιατί δε σε βοηθούν κι οι άλλοι όπως εσύ; Νιώθεις λύπη ή θυμό γι’ αυτό; 7. Πιάνεις τον εαυτό σου να πιέζεται, αλλά να επωμίζεται ευθύνες άλλων; 8.Μήπως αγνοείς τις δικές σου ανάγκες ή βάζεις σε προτεραιότητα τις ανάγκες άλλων; 9.Προσπαθείς να ευχαριστείς τους άλλους αντίθετα από τον εαυτό σου; 10.Υπερασπίζεσαι τους άλλους χωρίς να μπορείς να κάνεις το ίδιο για τον εαυτό σου; 11.Νιώθεις ενοχές και ανασφάλεια όταν κάποιος άλλος προσφέρει σε εσένα; 12.Γοητεύεσαι συχνά από δύσκολους ανθρώπους με προβλήματα; 13.Αναλαμβάνεις συνήθως υπερβολικά πολλές υποχρεώσεις 14.Νιώθεις κενό όταν δεν υπάρχουν δυσκολίες ή άνθρωποι να βοηθήσεις; 15.Νιώθεις ότι κάποιος άλλος θα έπρεπε να είναι υπεύθυνος για σένα; 17.Πιστεύεις ότι τα αισθήματά σου επηρεάζονται από τη συμπεριφορά άλλων; 18.Νιώθεις συχνά θύμα εκμετάλλευσης ή έλλειψη εκτίμησης από αλλους; 19.Φοβάσαι ότι δεν είσαι αρκετά καλός και ικανός, ότι δεν κάνεις τίποτα σωστά; 20.Θέλεις να σε αγαπούν και να σε εκτιμούν, αλλά ότι δεν το αξίζεις όπως είσαι; Σχετικές διευθύνσεις στο διαδίκτυο www.alanon.gr (Αλ-Ανών: ομάδα αυτοβοήθειας και αλληλοϋποστήριξης οικογενειών και φίλων αλκοολικών στην Ελλάδα) www.oasis.org (ομάδα αυτοβοήθειας από εξαρτήσεις/συνεξάρτηση στην Ελλάδα) www.al-anon.org (παγκόσμια ομάδα αντίστοιχη της ομάδας Αλ-Ανών στα αγγλικά) www.alateen.org (παγκόσμια ομάδα για εφήβους με γονείς συγγενείς αλκοολικούς) Βιβλιογραφία: Συνεξάρτηση Τέλος, της Melody Beattie, Εκδ. Λύχνος Οι περιοχές των σφαλμάτων μας του Wayne Dyer Υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια στη φράση «τα καλύτερα έρχονται όταν δε το περιμένεις», βέβαια σχεδόν τα πάντα, είτε καλά είτε κακά, μοιάζουν να έρχονται όταν δε τα περιμένεις αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο χρόνος της αναμονής για την υλοποίηση μιας επιθυμίας είναι σχετικός. Φυσικά, αν δεχθούμε ότι δεν υπάρχει χρόνος, τότε όλα είναι απλά μια αίσθηση, μια κατάσταση του νου. Ωστόσο στο κείμενο αυτό θα γίνουμε λιγάκι πραγματιστές και θα προσεγγίσουμε το ζήτημα απ’ την οπτική της καθημερινής ζωής όπως την έχουμε ρυθμίσει ημερολογιακά. Κάθε άνθρωπος θέλει να βιώσει άμεσα αυτό που επιθυμεί, ειδικά όταν ταλανίζεται από δυσάρεστα φαινόμενα τα οποία θέλει να ανατρέψει. Αυτό το γεγονός από μόνο του είναι ικανό να μας κάνει ανυπόμονους και να ασχολούμαστε περισσότερο με την μέτρηση του χρόνου παρά με την δράση που απαιτεί η κατάκτηση του στόχου. Θα μοιράσουμε το άρθρο σε δυο μέρη. Στο ένα θα παραθέσουμε τους παράγοντες που προκαλούν καθυστέρηση και στο δεύτερο εκείνους που είναι ενισχυτικοί της υλοποίησης της επιθυμίας. Στο τέλος, ο χρόνος της αναμονής θα είναι ανάλογος της προσπάθειας που κάποιος θα καταβάλει και φυσικά σε ποια απ’ τις δύο πλευρές θα αφιερώσει περισσότερη απ’ την δύναμη της δημιουργικής του σκέψης. Τι προκαλεί καθυστέρηση; Γιατί δεν λαμβάνουμε άμεσα αυτό που επιθυμούμε; 1) Ασχολούμαστε με τον χρόνο της αναμονής ενώ δεν πρέπει. Η εστίαση στον χρόνο αφενός τον διαστέλλει μες το μυαλό μας και αφετέρου η ισχύς της εστίασης μας μειώνεται. Έτσι η καθυστέρηση που προκαλούμε θα γεννήσει αρνητικές σκέψεις κι αυτές μεγαλύτερη καθυστέρηση. Στην ουσία η προσοχή μας στρέφεται στην απουσία κι όπου εστιάζουμε, αυτό παίρνει ζωή. 2) Υπάρχουν κατάλοιπα προηγούμενης αρνητικής κατάστασης που δεν έχουν απαλειφεί. Η ενέργεια των συνεπειών από τις δράσεις του παρελθόντος δεν έχει ακόμη εξαντληθεί και καθώς προσκρούει πάνω στις νέες σκέψεις είτε τις αποδυναμώνει είτε τις καθυστερεί. Είναι σαν να κολυμπάμε κόντρα σε αλλεπάλληλα κύματα. 3) Έχουμε αντικρουόμενες επιθυμίες. Πολλές φορές δε το κατανοούμε αλλά μέσα σε μια μικρή επιθυμία μπορεί να υπάρχει κάτι που δεν συνάδει με μια άλλη κι αυτό προκαλεί σύγκρουση κι εξουδετέρωση και των δύο. 4) Κάθε άνθρωπος έχει μια αποστολή στη ζωή του ακόμη κι αν δε το γνωρίζει συνειδητά. Μια επιθυμία μπορεί να βρίσκεται σε αντίθεση με το σενάριο του κι η καθυστέρηση είναι στην ουσία προς όφελος της προδιαγεγραμμένης ροής, παρόλα αυτά η επιθυμία κάποτε θα υλοποιηθεί. Αλλαγές στο σενάριο φυσικά και μπορούν να συμβούν αλλά οι πιθανότητες είναι εναντίον μας, για λόγους που θα αναλύσουμε σε μελλοντικό άρθρο. 5) Πολλές φορές οι επιθυμίες που έχουμε κρύβουν παγίδες που θα μας ζημιώσουν, εν ολίγοις τις έχουμε συλλάβει δίχως ορθολογισμό, αυτή η καθυστέρηση λειτουργεί σαν ασπίδα αλλά ωστόσο από μόνη της δεν είναι αρκετή για να σταματήσει την υλοποίηση, απλά την κρατά αιωρούμενη για να μας δώσει το περιθώριο μιας δεύτερης σκέψης. 6) Αυτό που επιθυμούμε πάλλεται σε διαφορετική δόνηση από τα συναισθήματα μας. Θέλουμε να αποκτήσουμε κάτι αλλά δε το πιστεύουμε πολύ, έχουμε αμφιβολίες , χαμηλή αυτοεκτίμηση κι αυτοπεποίθηση. Τότε μέσα μας δεν γεννιέται η πίστη αλλά η απόγνωση. Οι δονήσεις μας συντονίζονται με διαφορετικά πράγματα από ότι οι σκέψεις μας. Τότε από την μία έλκουμε κι από την άλλη απωθούμε. 7)Δεν είμαστε σταθερά προσηλωμένοι σε μια επιθυμία αλλά διαχέουμε την δύναμη της σκέψης μας σε πολλά και διάφορα. Έτσι η έλλειψη συγκέντρωσης αποδυναμώνει την μαγνητική έλξη. Η χαλαρή έλξη θα έχει πιο αργά αποτελέσματα. 8) Είμαστε αγνώμονες. Ακούγεται σκληρό αλλά πολλές φορές δε συμβαίνει εν γνώση μας. Απαξιώνουμε αυτά που έχουμε, αποσύρουμε την αγάπη μας ή τα θεωρούμε δεδομένα κι αυτό λειτουργεί υπόγεια σε βάρος μας, δίχως να το καταλαβαίνουμε. Σ’ αυτή τη περίπτωση οι ενέργειες αναζητούν διάδρομο διαφυγής κι αυτό δημιουργεί μια συμπαντική όσμωση. Αυτό που θα ερχόταν είναι εξ ίσου μια ενέργεια που τηλεπαθητικά διακρίνει ότι θα το απαξιώσουμε όπως κι όλα τα άλλα, κάποια στιγμή. Το σύμπαν είναι νοήμων και πλανάται όποιος νομίζει ότι μπορεί να αξιώνει όταν απαξιώνει. 9) Δεν είμαστε πολύ «ζεστοί», η επιθυμία μας δεν έχει την ζέση που χρειάζεται για να ξεπεράσει τα όποια εμπόδια , ακόμη και τα χρονικά. Αυτό δημιουργεί μια χλωμή εικόνα στο αόρατο. Ο δημιουργικός μας οραματισμός δεν έχει «φωτιά» , δεν έχει πάθος για να δονηθεί δυνατά και με διάρκεια. Έτσι δεν είμαστε καθόλου επίμονοι, το πρώτο δοκιμαστικό εμπόδια μας βγάζει εκτός μάχης. Το όνειρο μας δεν είναι «τρελό» δε μας παθιάζει, ξεθωριάζει εύκολα και τελικά ξεψυχά. 10) Δεν εκδηλώνουμε πρόθεση για δράση. Είμαστε διστακτικοί, φοβόμαστε, δειλιάζουμε μπροστά στο καινούριο, στο άγνωστο και μένουμε μετέωροι κι αναποφάσιστοι. Αυτό όμως είναι μισό βήμα μπρος και δυο πίσω. Θολώνει το μυαλό μας όταν μας κυκλώνουν τα προβλήματα, δεν έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε τον νου και την σκέψη ως εργαλεία επίλυσης προβλημάτων. 11) Πως αισθανόμαστε όταν οι άλλοι έχουν όσα επιθυμούν; Νιώθουμε ζήλεια; Ασκούμε κριτική; Αν ο φθόνος για τα αποκτήματα των άλλων φωλιάσει τη καρδιά μας και ασχολούμαστε με το σχολιάζουμε πως αποκτήσανε όσα έχουνε αυτό που πετυχαίνουμε είναι να δημιουργούμε πρόβλημα σε μας κι όχι σε εκείνους. Μπορούμε εύκολα να υποθέσουμε ότι τα αντίστροφα των παραπάνω, γίνονται εργαλεία επιτάχυνσης, ωστόσο θα παραθέσω τις αντίστοιχες θετικές προϋποθέσεις, σαν καθρέφτη, έτσι ώστε να υπάρχει ο πόλος στον οποίο πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας. Τι προκαλεί επιτάχυνση; Πως θα λάβουμε οπωσδήποτε αυτό που επιθυμούμε; 1) Χτίσε το μες το μυαλό καθαρά και ζωντανά. Μετά τον δημιουργικό οραματισμό, αφέσου με εμπιστοσύνη στη ροή και μην απασχολείς πλέον το μυαλό σου με την επιθυμία. Άφησε τον σπόρο που φύτεψες να «εργαστεί» κι αυτός θα βλαστήσει στη ώρα του. Βρες μια ασχολία η οποία θα απορροφήσει όλη τη σκέψη σου έτσι ώστε να μη σκαλίζεις συνεχώς το χωράφι που έσπειρες. Που και που πότιζε το σπαρτό σου με μπόλικη θετική σκέψη και συναίσθημα. Αν μπορείς να κρατήσεις την εικόνα της επιθυμίας σου σταθερή στο μυαλό δίχως να σου προκαλεί αγωνία ή μελαγχολία τότε κάνε το, ειδάλλως το εγκαταλείπεις και συγκεντρώνεις το νου σου σε κάτι άλλο. 2) Όταν η επιθυμία σου είναι η ανατροπή μιας δύσκολης κατάστασης που βιώνεις, υπάρχουν δυο τρόποι για να ξεπεράσεις τον καρμικό «κυματισμό» που προσκρούει στην υλοποίηση της επιθυμίας: Ο ένας είναι να κάνεις υπομονή για να ολοκληρώσει τον κύκλο του. Όλα έχουν μια συγκεκριμένη κυκλική πορεία και στο τέλος του κύκλου αποσύρονται. Είναι δυνατόν να υπολογιστεί ο κύκλος κάθε φαινομένου αλλά αυτό αφορά κάθε άνθρωπο ξεχωριστά κι είναι δύσκολο, απαιτεί πολλές γνώσεις κι είναι χρονοβόρο, οπότε απλά το αφήνεις να ξεθυμάνει και να αποτραβηχτεί μόνο του. Ο δεύτερος τρόπος είναι να κατορθώσεις να κατανοήσεις το μάθημα που ήρθε να σου δώσει, με στοχασμό, διαλογισμό και συνεχή αναρώτηση. Αν ρουφήξεις το απόσταγμα της δοκιμασίας κι αλλάξεις συμπεριφορά, τότε το κάρμα λύνει τα δεσμά του, αφού στην ουσία πέτυχε το σκοπό για τον οποίο εμφανίστηκε. Το κάρμα δεν είναι ποινή, είναι καθαρά ανταπόδοση, είναι μια μορφή διδασκαλίας, αν κάποιος μάθει το μάθημα του, δεν έχει λόγο να παραμείνει. Αν απλά επιθυμείς να αποκτήσεις κάτι κι αυτό καθυστερεί τότε διαβάστε την υπ’ αριθμόν 1 περίπτωση, γιατί η 2 αφορά κυρίως ανατροπές . 3) Είναι πολύ σημαντικό να προσέχεις όταν επιθυμείς κάτι και να συλλογίζεσαι καλά, ώστε να διακρίνεις αν τυχόν έχεις αντικρουόμενες επιθυμίες. Με λίγη προσοχή αυτό το σημείο μπορεί να ξεπεραστεί, αλλά χρειάζεται ηρεμία και καθόλου βιασύνη. Ανέλυσε καλά τις επιθυμίες σου και παρατήρησε αν κάποια συγκρούεται με μια άλλη, έστω και σε μικρές λεπτομέρειες. Όλα τα σημεία πρέπει να είναι σε συμφωνία μεταξύ τους. 4) Αυτό είναι ένα δύσκολο στάδιο αλλά θεμελιώδη για κάθε άνθρωπο καθώς αν κάθε επιθυμία είναι συμβατή με το σενάριο του, όλες οι πόρτες ανοίγουν όπως οι συρόμενες των καταστημάτων όταν απλώς στεκόμαστε μπροστά τους. Εδώ ταιριάζει απόλυτα η ρήση του Σαιν Ζερμέν: «Θεέ μου δώσε μου δύναμη να αλλάξω αυτό που αλλάζει, κουράγιο να υπομείνω αυτό που δεν αλλάζει και σοφία να διακρίνω τη διαφορά». Ζήτησε να λάβεις βοήθεια για να μάθεις αν η επιθυμία σου δημιουργεί παρενέργειες στο δρόμο της ψυχής. Πες απλά: «Σε σένα Εαυτέ μου εναποθέτω την ελεύθερη βούληση της προσωπικότητας μου για να την οδηγήσεις στον εξαγνισμό και την ανύψωση» Κατόπιν άφησε τα όλα στα πόδια Του. Εκείνος γνωρίζει το καλό σου ή διαφορετικά ζήτησε φώτιση για να το γνωρίσεις κι εσύ. 5) Θα λάβεις ότι ζήτησες αργά ή γρήγορα, αυτό είναι νόμος. Η απολαβή μπορεί να μην πραγματοποιηθεί σ’ αυτή την ενσάρκωση, γιατί είπαμε ότι για το σύμπαν δεν υπάρχει χρόνος, όλα είναι μια ευθεία γραμμή πάνω στην οποία βαδίζουμε κι αλλάζουμε φυσικό σώμα όταν αυτό φθαρεί. Αυτό που δημιουργεί πρόβλημα στην κατανόηση αυτού του φαινομένου, είναι η δική μας φτωχή επίγνωση. Είναι λοιπόν προτιμότερο να εργασθείς προς αυτή την κατεύθυνση. Να αφυπνίσεις τη συνείδηση σου κι όταν κατανοήσεις ότι είσαι εσύ αυτός που σήμερα λαμβάνει τα αποτελέσματα του χθες, θα είσαι σε θέση να γνωρίζεις ότι εσύ πάλι θα λάβεις αύριο, αυτό που ζητάς σήμερα, άσχετα αν το αύριο είναι η επόμενη ενσάρκωση κι έχεις αλλάξει εμφάνιση. Η ενθύμηση είναι ο στόχος σου και πρέπει να εξασκηθείς για την απόκτηση της. Μια καθυστέρηση λοιπόν μπορεί αφενός να σε προφυλάσσει από πιθανές περιπέτειες αλλά ωστόσο για το σύμπαν τελικά δεν υπάρχει καμία καθυστέρηση. Αν επιμείνεις στην επιθυμία σου , με σταθερότητα κι επιμονή, θα έρθει η στιγμή της υλοποίησης. 6) Φρόντιζε να είσαι πάντα σε αρμονία με την δόνηση της επιθυμίας σου. Αποδέξου ότι δικαιούσαι να λάβεις, αξίζεις αυτό που ζητάς. Η αποδοχή είναι ένα βασικό κλειδί για να επιτρέψεις την υλοποίηση. Οποιαδήποτε αρνητική συναισθηματική κατάσταση συγκρούεται και προκαλεί απώθηση. Φανερώνει έλλειψη πίστης κι αυτό είναι από μόνο του απαγορευτικό. Αν είχες λάβει ένα επιθυμητό δώρο θα ένιωθες χαρά αλλά και για να το λάβεις πρέπει να νιώθεις χαρά, επειδή όλα συμβαίνουν Τώρα. Το σύμπαν δε γνωρίζει άλλο χρόνο κι είναι φρόνιμο να το αποδεχθείς κι εσύ. Τώρα χαρά, σημαίνει ότι κατανοείς πως: Τώρα έλαβες. Ενεστώτας, άλλος χρόνος δεν υπάρχει. Αν περιμένεις να χαρείς μετά, περίμενε να χαρείς. 7) Μια επιθυμία σημαίνει απόλυτη εστίαση όλης της δυναμικής ενέργειας της σκέψης πάνω σε ένα θέμα. Έτσι είναι σαν να έχεις τοποθετήσει έναν μεγεθυντικό φακό κάτω από το φως του ήλιου. Όλες οι ακτίνες γίνονται μια κι ότι βρίσκεται κάτω από τον φακό παίρνει φωτιά, Μια επιθυμία κάθε φορά, για να συγκεντρώσεις την δύναμη του νου πάνω της, μην σκορπάς τις ενέργειες σου σε πολλά θέματα ταυτόχρονα. Μία , μέχρι να υλοποιηθεί, κι αυτή θα ανοίξει πολλούς δρόμους για να σε συναντήσει. 8) Ευγνωμοσύνη αγαπητέ/ή μου φίλε/η . Αυτό είναι το πιο υπέροχο πασπαρτού, γιατί είναι το μόνο κλειδί που μπορεί από μόνο του να γίνει μαγικό ραβδί και να υλοποιήσει τα πάντα στη στιγμή. Γιατί όμως; Η απάντηση είναι απλή: Ο ευγνώμων άνθρωπος ακόμη κι αν δε το ξέρει συγκεντρώνει μέσα του πολλές αρετές, είναι ταπεινός, είναι αυτάρκης, είναι καταδεκτικός, είναι πάντα χαρούμενος, είναι υπομονετικός κι άλλα πολλά που κρύβονται μέσα του αλλά δονούνται , πάλλονται και παίζουν μια πολύ όμορφη μουσική, μια θεάρεστη μελωδία. 9) Ζέση, ζήλος, πάθος και πίστη για τον σκοπό. Η αποτυχία δεν είναι παρά μια ακόμη δοκιμή που μας φέρνει πιο κοντά στην επιτυχία. Ο ανένδοτος άνθρωπος δεν κάνει πίσω, ξαποσταίνει αλλά για να πάρει δυνάμεις και να ξεχυθεί ξανά μπροστά. Έχει ένα όνειρο ζωντανό τόσο ζωντανό που κυριολεκτικά ζει μέσα στο όνειρο του. Αυτή είναι η πραγματικότητα γι αυτόν τον άνθρωπο και όντως το όνειρο του γίνεται πραγματικότητα. Να μην παραιτείσαι ποτέ από ένα δίκαιο όνειρο γιατί μόνο έτσι το όνειρο σου θα δικαιωθεί. 10) Θα λάβεις αυτό που ζήτησες αλλά θα χρειαστεί να κάνεις και κάτι γι αυτό. Ο άνθρωπος που επιθυμεί έχει ζητήσει και θα λάβει, αλλά πρέπει να δράσει. Βρισκόμαστε στο επίπεδο της ύλης που όλα είναι αποτελέσματα δράσης. Τόλμησε, μη φοβάσαι, εσύ είσαι το μεγαλύτερο θηρίο μες τη πλάση, εσένα τρέμουν όλοι και δυστυχώς εσύ σκιάζεσαι απ’ τη σκιά σου. Δράση είναι κι η γόνιμη σκέψη, έχεις έναν εγκέφαλο, use it or loose it. Δεν σου λείπει τίποτε, η διαφορά σου με τους άλλους είναι ότι εκείνοι, σε αντίθεση με σένα, χρησιμοποιούν τις δυνατότητες τους, τι οποίες έχεις κι εσύ. 11) Να χαίρεσαι όταν οι άλλοι πετυχαίνουν, ακόμη κι αν εσύ δεν έχεις φτάσει στη θέση τους, θα φτάσεις στην ώρα σου, αλλά μη αναθεματίζεις αυτό στο οποίο θέλεις να φτάσεις. Δε σε αφορά η διαχείριση της ζωής των άλλων, ούτε πως αποκτήσανε τα πλούτη τους, ο καθένας λογοδοτεί στην θεία δικαιοσύνη για τις δράσεις του, εμείς δεν είμαστε δικαστές. Μη ρωτάς γιατί οι άλλοι έχουν κι εσύ όχι, υπάρχει λόγος, για όλα υπάρχει κάποιος λόγος κι αν δε τον έχεις μάθει ενώ έχεις φτάσει τη μελέτη ως εδώ, προσπάθησε να μιλάς λιγότερο, να σκέφτεσαι μόνο θετικά και διάβασε ξανά αυτό το άρθρο αργά και στοχαστικά. Τελικά άνθρωπε: Ανάμεσα στην επιθυμία σου και την υλοποίηση της, το μόνο εμπόδιο είσαι εσύ. Του Κωνσταντίνου Σμιξιώτη από το enallaktikidrasi.com Το να κάνεις οτιδήποτε απαιτείται από σένα σε κάθε κατάσταση χωρίς να γίνεται ρόλος με τον οποίο ταυτίζεσαι, είναι ένα ουσιαστικό μάθημα στην τέχνη της ζωής, που ο καθένας μας είναι εδώ για να μάθει. Γίνεσαι εξαιρετικά ισχυρός σε ό,τι κάνεις, αν η πράξη εκτελείται για την ίδια την πράξη αντί να χρησιμοποιείται ως μέσο για να προστατέψεις, να εξυψώσεις την ταυτότητα του ρόλου σου ή να συμμορφωθείς μ’ αυτήν. Κάθε ρόλος είναι μια πλασματική αίσθηση εαυτού και μέσα απ’ αυτόν όλα προσωποποιούνται κι έτσι διαφθείρονται και διαστρεβλώνονται από το νοογενές «μικρό εγώ» και όποιο ρόλο τυχαίνει να παίζει. Όταν δεν παίζεις ρόλους, σημαίνει ότι δεν υπάρχει εγώ σ’ αυτό που κάνεις. Δεν υπάρχει δευτερεύων σκοπός: προστασία ή ισχυροποίηση του εαυτού σου. Ως αποτέλεσμα οι πράξεις έχουν πολύ μεγαλύτερη δύναμη. Είσαι ολοκληρωτικά εστιασμένος στην κατάσταση αυτή. Γίνεσαι ένα μ’ αυτήν. Δεν προσπαθείς να είσαι κάποιος. Είσαι ισχυρότατος , όταν είσαι ο εαυτό σου. Αλλά μην προσπαθείς ούτε να είσαι ο εαυτός σου. Αυτό είναι άλλος ένας ρόλος. Υποδηλώνει ότι πρέπει να κάνεις κάτι για να είσαι ο εαυτός σου… Αν μπορείς να νιώθεις άνετα με το να μην ξέρεις ποιος είσαι, αυτό που απομένει είναι αυτό που είσαι!.. (Εκχαρτ Τόλλε, "Για μια νέα ζωή") |
Author
Επικοινωνία, ανταλλαγή ιδεών και θετική διάθεση. Archives
October 2016
Categories |