Ανοίγεις τα μάτια, κινείσαι νωχελικά μεταξύ ύπνου και ξύπνιου με μια γλυκιά αίσθηση σιγουριάς ότι είσαι … τουλάχιστον υπέροχη και πηγαίνεις στο μπάνιο, κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και … τρομάζεις με το είδωλό σου… μια απίστευτη ΑΦΑΝΑ! «Πώς είσαι έτσι, μαρή»; Έρχεται να σε αποτελειώσει ο αντίπαλος εαυτός. Αλλά δεν μπορείς να πεις: κάθε μέρα είσαι και μια άλλη! Πότε Μέδουσα και πότε Μάγισσα (πότε Βούδας – πότε Κούδας)… Βρε γαμώτο, τζάμπα το ύφος και ψευδαίσθηση η σιγουριά «είμαι θεά όταν ξυπνάω». Αλλά το Πρόγραμμα μου λέει «Αποδέξου την αφάνα», οπότε πλέον κόβω την αυτό-γκρίνια και την αυτό-υποτίμηση, βάζω στην μπάντα αρνητικές σκέψεις του τύπου «Που πας ρε Καραμήτρο, με τέτοιο μαλλί», ρίχνω λίγο νερό στο κατσόμαλλο, το κατεβάζω, το στρώνω κάπως και κάνω σαν να είμαι οκέι… παρόλο που θα ήθελα να κατεβάσω καντήλια για το μαλλί που κληρονόμησα απ’ τον μπαμπά… Το πρόβλημα με τις περισσότερες γυναίκες από εμάς, είναι ότι θέλουμε αυτόματα και μόνο επειδή υπάρχουμε, να είμαστε και καρακουκλάρες ανά πάσα στιγμή, ό,τι κι αν συμβαίνει, χωρίς να κουνήσουμε το μικρό μας δαχτυλάκι… Γενικά αυτό είναι το πρόβλημα όλων αυτών που θέλουν όλα να τους έρχονται τα πάντα, όπως τα φαντάζονται χωρίς καθόλου κόπο ή τρόπο από την πλευρά τους… Εεεε; Εντάξει, όταν όμως πρόκειται για… τρίχες, είναι τόσο φοβερό να θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο… ; Καλημέρα σε όλους !
0 Comments
Leave a Reply. |
Author
Επικοινωνία, ανταλλαγή ιδεών και θετική διάθεση. Archives
October 2016
Categories |